همیشه بدترین دروغها رو از آدمهایی میشنویم که ازشون انتظار نداریم

یه حسی بهت میگه که داری دروغ می شنوی . ولی نمیتونی یا نمیخوای اثباتش کنی

یه حسی بهت میگه که یه چیزی هست. یه جای کار می لنگه ولی نمیتونی یا نمیخوای که اثباتش کنی

یه حسی بهت میگه که چاره ای نداری جز اینکه بالاخره به یه نفر اعتماد کنی.

یه حسی بهت میگه که عاشق این هستی تا باور کنی

اون: جسارتا کجا بودی؟

تو : کار داشتم . واسه پسر خالم یه مشکلی پیش اومده بود رفته بودم .... درگیر بودم.... خواب بودم تلفن رو سایلنت بود....

اون : نمیدونم چرا ولی داری دروغ میگی

تو: یعنی چی ؟.... یعنی واسه آدم نمیتونه کار پیش بیاد... واقعا برات متاسفم یعنی هنوز منو نشناختی.... واقعا برای خودم متاسفم.... آدم نباید اینقدر زود قضاوت کنه... آدما چقدر بد شدند...

من: همش داری فکر می کنی که باید حتما چیزی برای اثبات شدن باشه... مثلا یه قطعه عکس ... یا کسی تورو دیده باشه... یا مدرکی محکمه پسند وجود داشته باشه که دیگه نتونی دروغتو انکار کنی...

تو : خب بالاخره احتمال داره که اون اشتباه کرده باشه ... همیشه واسه آدم میتونه یه کاری پیش بیاد

من : ولی واسه تو که کاری پیش نیومده بود؟

تو : آره ولی منم واسه خودم دلایلی دارم و مجبور نیستم که واسه کسی توضیحش بدم

من : هیچ وقت مجبور نیستی؟ یعنی اگه مجبور باشی راستش رو میگی ؟

تو : ........ نمی دونم

من : میدونی باور چیه؟ باور چیزیه که حقیقت داره ولی نمیشه ثابتش کرد. مثل خدا ، مثل روح ، مثل زندگی و مثل دروغی که تو به اون میگی .

تو : ولی من ......

من : دروغ کلید دنیائیه که تو از پس انچه در آن رخ میده بر نمیای . دروغ واسه این بد نیست که تو کسی رو از حق دانستن حقیقت محروم می کنی. بلکه بدی دروغ اینه که تو رو در جایی ، زمانی یا شرایطی قرار میده که از توان تو خارجه. و تو رو فرو میکشه به جهنم درونت